کرفس

کرفس گیاهی است دو ساله یعنی در سال اول برگ تولید می کند و در سال دوم ساقه هوایی گل دهنده ظاهر      می شود و بذر می دهد.کرفس متعلق به خانواده آمبلیفریا می‌باشد .علفی، به ارتفاع 20 تا  60 سانتی متر كه ساقه ای منشعب دارد . برگ  های آن شفابخش و ضخیم و گلهای آن كوچك و به رنگ سفید یا سفید مایل به سبز است . قسمت مورد استفاده این سبزی قسمتهای مختلف آن به ویژه ریشه و برگ آن است . اگرچه کرفس را می‌توان در هر فصلی پیدا کرد اما بهترین طعم را در فصل تابستان دارد. بر اثر پرورش زیاد موفق به ایجاد واریته های متعددی از این گیاه شده اند واریته های آن عبارتند از : کرفس برگی (Aog. Var. Secalinum) کرفس قمری    (Aog. Var. rapaceum)کرفس معمولی         (Aog. Var.  dulce) که نوع اخیر در ایران در سطح نسبتاً وسیع کشت می شود.

سازگاری:

 کرفس در بسیاری از مناطق ایران از جمله در سیستان ، خوی و بندر عباس می روید. افزایش عملکرد تنها در مناطقی که دارای آب و هوای معتدل نسبتاً گرم (حدود 18 درجه سانتی گراد) است بوجود می آید. این گیاه در مرحله رویشی به دمای پائین و در مرحله تولید بذر به دمای بالایی نیاز دارد.

حرارت:

کرفس یخبندانهای تا حدود(5-) درجه سانتی گراد را نیز تحمل می کند. دمای مورد نیاز در خزانه ابتدا 18 تا 20 درجه سانتی گراد و پس از جوانه زدن حداقل12 درجه سانتی گراد است (دمای مناسب بین 16 تا 18 درجه سانتیگراد است)

خاک:

مناسب ترین خاک برای کاشت کرفس زمینهای هوموسی است. زمینهای نیمه سنگین و سنگین عمیق با مواد آلی نسبت به زمینهای سبک، برتری دارند. کرفس در خاکهایی با بافت خوب و زهکشی شده نتیجه خوبی می دهد. مناسب ترین PH خاک برای کرفس بین 6 تا 5/7 است. زمین مورد کاشت باید همواره مرطوب باشد. کرفس به خشکی خاک بسیار حساس است.

کاشت:

بذر را ابتدا در خزانه می پاشند و پس از آن نشای بدست آمده را به محل اصلی منتقل می کنند. بذر کرفس بسیار ریز است (کوچکترین بذر از سبزیها) تاریکی (ریختن خاک روی بذر) و گرمای 20 درجه سانتی گراد از جوانه زنی بذر جلوگیری کرده (گیاه نوری) و مرطوب کردن بذر قبل از پاشیدن به جوانه زنی آن کمک می کند. برای اینکار بهتر است که بذرها را قبلاً با آب خیس کرده و پس از گذشت 4 تا 5 روز پس از ظاهر شدن ریشه چه (به اندازه 2 میلی متر) با دقت فراوان در بستر خزانه پاشید.(آبیاری در مورد بذرهای جوانه زده ضروری است.) بذر کرفس از گروه بذرهای نوری است (شدت نور تغییراتی در پوسته بذر بوجود می آورد تا تبادل اکسیژن و گاز کربنیک برقرار شود) بنابراین پاشیدن بذر سطحی است. مدت پرورش نشاء در خزانه حدود 2 ماه است.

داشت:

پس از گذشت حدود 4 هفته وقتی برگهای اولیه ظاهر شد باید نشأ ها را به فاصله 5/5 سانتی متر تنک کرد (خزانه دوم) . این عمل باعث می شود که هنگام در آوردن نشاءها از خزانه اول کلاهک ریشه شکسته و ریشه های جانبی بیشتری تولید شود. باید دقت شود که دمای محل کاشت ثانوی (خزانه دوم) و یا زمین اصلی زیاد با خزانه اولی تفاوت نداشته باشد زیرا در غیراینصورت چنانچه نشاء های جوان در محیطی با دمای کمتری از خزانه اول رشد کند و بویژه اگر طی یک دوره طولانی سرما قرار گیرد طی مدت کوتاهی ساقه گل دهنده گیاه ظاهر شده و به گل و بذر می نشیند.

کود:

جهت تقویت خاک بویژه خاک های شنی که از نظر مواد آلی ضعیف هستند استفاده از کودهای پوسیده دامی توصیه         می شود. در مورد استفاده از کودهای شیمیایی مقدار و نوع آن بستگی به نوع خاک، حاصلخیزی و مقدار مواد آلی موجود در آن دارد و معمولاً حدود 160 کیلوگرم ازت، 100 کیلوگرم P2o5 و 250 کیلوگرم K2O و 150 کیلوگرم Cao و 20 کیلوگرم Mgo در هکتار توصیه می شود.

برداشت:

علائم ظاهری رسیده بودن کرفس را می توان با تغییر رنگ برگهای مرکزی از سبز به سبز روشن رشد خوب و قوی دمبرگها که قسمت اعظم مصرف تغذیه را تشکیل می دهد و بالاخره زمانی که دسته کاملی از مجموعه دمبرگها ایجاد شد تشخیص داد. برداشت کرفس در سطوح کوچک با چاقوی دسته بلند که گیاه را حدود چند سانتی متر از زیر خاک قطع می نماید انجام می گیرد. در سطوح بزرگ می توان کرفس را با ماشین های مخصوص برداشت نمود.