بذور مرتعی که در حال حاضر به صورت سنتی در مراتع کشت می شود عبارتند از:
آگروپایرون ها، بروموس،اسپرس،ماشک و یونجه های یکساله و یونجه دائمی
اما در این میان بذوری وجود دارد که بسیار با اهمیت و با ارزش هستند ولی کمتر در منابع طبیعی و آبخیزداری ها جایگاه دارد که عبارتند از:
کوخیا پروستراتا ،سالسولاریجیدا،پوتریوم(توت روباهی)،اسپرس وحشی(ملانوتریکا)،چاودار چند ساله یاسکاله مونتانوم و شبدر قرمز که هر کدام به نوبه خود می تواند راهگشا و موثرباشد و در اصلاح و احیاء مراتع نقش ارزنده ای بازی نماید.